Tadeusz Hyacynt Pyka, urodzony 17 maja 1930 roku w Piekarach Śląskich, a zmarły 23 maja 2009 roku w Katowicach, był wybitnym polskim działaczem komunistycznym i ekonomistą. Jego kariera polityczna obfitowała w istotne wydarzenia oraz pełnione funkcje.
W szczególności, Tadeusz Pyka piastował urząd wiceprezesa Rady Ministrów, co podkreślało jego wpływ na kształtowanie polityki krajowej. Ponadto, był posłem na Sejm PRL w III i IV kadencji, co dowodzi jego aktywnej roli w legislacji polskiej w okresie PRL.
Życiorys
Tadeusz Pyka był synem Jana i Agnieszki. Z wykształcenia był inżynierem hutnikiem. W 1958 roku uzyskał tytuł inżyniera na Politechnice Śląskiej, a w 1970 roku stopień doktora habilitowanego. W 1974 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych.
Pełnił funkcję profesora w Górnośląskiej Wyższej Szkole Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach. W okresie od 1951 do 1955 roku pracował w Hucie im. M. Buczka w Sosnowcu. Warto wspomnieć, że był również członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej na Śląsku, do której wstąpił w 1953 roku. W ramach partii działał jako instruktor oraz kierownik Wydziału Ekonomicznego.
W latach 1964–1967 pełnił bardzo ważną funkcję I sekretarza Komitetu Miejskiego partii w Bytomiu. Następnie, od 1967 roku aż do kwietnia 1974, działał jako sekretarz ekonomiczny oraz II sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Katowicach. Jego aktywność polityczna obejmowała również zasiadanie w Komitecie Centralnym PZPR od grudnia 1971 roku. Wcześniej, od czerwca 1964 roku, był zastępcą członka tego komitetu. Został jednak odwołany w październiku 1980 roku po wydarzeniach sierpniowych.
Tadeusz Pyka uczestniczył w pracach Rady Redakcyjnej czasopisma „Nowe Drogi”, które było organem teoretycznym i politycznym KC PZPR. Po objęciu stanowiska zastępcy członka Biura Politycznego KC PZPR od 15 lutego do 24 sierpnia 1980 roku, został wykluczony z partii w lipcu 1981.
W latach 1972–1980 był posłem na Sejm PRL, zasiadając w VI, VII oraz VIII kadencji. W grudniu 1980 roku zrzekł się mandatu. Od marca 1974 do października 1975 pełnił funkcję I zastępcy przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. W rządach Piotra Jaroszewicza, Edwarda Babiucha był wicepremierem oraz samodzielnym ministrem. Dodatkowo, kierował Komitetem Rady Ministrów ds. Rynku Wewnętrznego od 1978 do 1980 roku.
W czasie stanu wojennego Tadeusz Pyka został internowany wraz z innymi prominentnymi działaczami PZPR. W 1980 roku otrzymał Order Budowniczych Polski Ludowej, jednak w lipcu 1981 został go pozbawiony. Oprócz tego miał w swoim dorobku Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy, Srebrny oraz Złoty Krzyż Zasługi (1964) oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955).
Przypisy
- Maciej Maciejowski, Partyjni dygnitarze w odosobnieniu, polska1918-89.pl.
- „Nowe Drogi”, nr 8/1976.
- Lista osób odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, nr 159, 23.07.1980 r.
- „Dziennik Polski”, r. XXXVI, nr 159 (11 215).
- Lista odznaczonych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 20.07.1964 r.
- M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Karol Ogórek | Jerzy Śmiałek | Stanisław Kowolik | Przemysław Wipler | Stanisław Korfanty | Jerzy Polaczek | Łukasz Ściebiorowski | Maria Gomola | Tomasz Teluk | Marek Siwiec | Stefan Wanot | Maksymilian JasionowskiOceń: Tadeusz Pyka